Έναρξη δίαιτας με σκοπό την απώλεια βάρους χωρίς «ιδιαίτερο» λόγο. Ή, ακόμα κι αν συντρέχει λόγος, συνέχιση της δίαιτας σε ακραία επίπεδα.

Σοβαρή και απότομη απώλεια βάρους, η οποία μπορεί να συνοδεύεται και από διαστρεβλωμένη αντίληψη/«προσωπική αίσθηση» για τη σωματική διάπλαση. Στην περίπτωση της ανορεξίας, το βάρος φτάνει και κατά 15% κάτω του κατώτατου φυσιολογικού.

Εμμονή γύρω από το σωματικό βάρος, έντονη ανησυχία κι ενασχόληση με την εικόνα, εκρήξεις θυμού σε ενδεχόμενα σχόλια γύρω από αυτά τα ζητήματα.

Αποκλεισμός, εκλεκτικότητα ή περιορισμός τροφών, συχνό ζύγισμα, μέτρηση θερμίδων.

Σταδιακή επικέντρωση του ενδιαφέροντος στο φαγητό και τα γεύματα. Η τροφή και κυρίως η παρορμητική κατανάλωση μεγάλης ποσότητας φαγητού γίνεται κεντρική μέθοδος ευχαρίστησης, αγχόλυσης και ψυχαγωγίας.

Κατανάλωση φαγητού «κρυφά» και χωρίς την παρουσία κάποιου άλλου προσώπου.

«Εξαφάνιση» στην τουαλέτα αμέσως μετά το γεύμα (για την αποβολή του φαγητού).

Μυστικοπάθεια, συμπεριφορά συγκάλυψης, απόκρυψης.

Παρορμητικότητα τόσο στο φαγητό όσο και σε άλλους τομείς όπως είναι η κατανάλωση αλκοόλ, οι ερωτικές σχέσεις, η διαχείριση των χρημάτων, η οδήγηση.

Μεταπτώσεις στη διάθεση. Ευερεθιστότητα. Κοινωνική απομόνωση.

Τελειομανία.

Διαταραχές της εμμηνορρυσίας ή διακοπή της για ≥3 συνεχείς κύκλους.

Οι οικογένειες αποδυναμώνονται με την εμφάνιση στο μέλος τους μιας ΔΠΤ και συχνά ενοχοποιούνται κατηγορώντας τους εαυτούς τους.

Η ασθένεια του μέλους πολλές φορές τους επιτρέπει να καλύπτουν τις μεταξύ τους συγκρούσεις με το να προστατεύουν ή να επικρίνουν και να κατηγορούν το «άρρωστο» μέλος, το οποίο αναγνωρίζεται ως το μοναδικό πρόβλημα της οικογένειας.

Άλλες φορές, βέβαια, αρνούνται το ότι υπάρχει πραγματικά πρόβλημα το οποίο χρήζει άμεσης αντιμετώπισης. Έτσι πολύ συχνά το άτομο φτάνει σε ακραία σημεία, όπου η νοσηλεία μπορεί να κριθεί αναγκαία. Συχνά, επίσης, χρησιμοποιούν λογικά επιχειρήματα για να εξηγήσουν αυτό που συμβαίνει, κάτι που οδηγεί αναπόφευκτα σε ένταση και μεγαλύτερη απογοήτευση των ατόμων με ενίσχυση των συμπτωμάτων της ασθένειας.

Όπως και σε κάθε άλλη ασθένεια, έτσι και στις ΔΠΤ, η έγκαιρη διάγνωση της νόσου βοηθά στην καλύτερη πρόγνωση μέσω της θεραπείας. Στην περίπτωση ανηλίκων (παιδιών ή νεαρών εφήβων) οι γονείς αποκτούν κυρίαρχο ρόλο και αναλαμβάνουν την πλήρη ευθύνη τους.

Οι γονείς χρειάζεται να αναζητήσουν τους αρμόδιους φορείς, να ενημερωθούν και να απευθυνθούν στους ειδικούς άμεσα.

Έρευνες συσχετίζουν αιτιολογικά τα χαρακτηριστικά της οικογένειας με τη διαταραχή, αλλά δεν αποδεικνύουν ότι οι γονείς ευθύνονται για τη διατροφική διαταραχή του παιδιού τους. Έτσι, πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είναι αυτοί το πρόβλημα αλλά μπορούν να βοηθήσουν στη λύση αυτού.

Στη θεραπευτική παρέμβαση ο θεραπευτής ενισχύει την οικογένεια και προσπαθεί μαζί της να αναζητήσουν τα θετικά χαρακτηριστικά που διαθέτουν, ώστε να αντιμετωπίσουν τη διαταραχή. Ιδιαίτερη σημασία έχει τα μέλη της οικογένειας κπαιδευτούν στο να χρησιμοποιούν αυτές τις πρακτικές και τους τρόπους επικοινωνίας που ευοδώνουν την ύφεση της συμπτωματολογίας.